Dragica Bozhaniq: Nuk kam dashur as ta shikoj Thaçin në sallën e gjyqit, nuk pres drejtësi në Hagë

Unë as që doja t'i shikoja, hyra në sallën e gjyqit dhe para kësaj bëra një plan në kokë, do të shkoj për drejtësi dhe në fund të botës nëse duhet. Kështu e ka përshkruar me një zë të qetë dhe me sy plot lot, Dragica Bozhaniq, dëshmitare e Gjykatës Speciale për krimet e UÇK-së, daljen e saj të fundit para gjykatësve në Hagë, kur u gjend në të njëjtën dhomë me ish-komandantët e UÇK-së, Thaçin, Veseljin, Krasniqin dhe Seljimin. Të njëjtit, ushtarët e të cilit rrëmbyen dhe vranë djalin e Dragicës Nemanja dhe burrin e saj Mladenin në fshatin Opterush afër Rahovecit në verën e vitit 1998.

Dragica nuk ka dashur të “fshihet”, të jetë dëshmitare e mbrojtur, por është ndër të paktat deri tani, e cila ka dëshmuar me emër dhe mbiemër të plotë për tragjedinë që ka përjetuar. 

“Kur hyra në sallën e gjyqit, nuk doja t'u bija syve (krh. aut. Thaçi, Veselji e të tjerë), më thanë se do të jenë në të djathtë kur të hyni, por unë e kam vizatuar në kokën time - Nuk kam nevojë t'i shoh, po kaloj sipas asaj që thashë ditën e parë - nuk dorëzohem, po shkoj në fund të botës", Dragica Bozhaniq, e cila na priti në shtëpinë e saj fillon tregimi. Në dhomë, pas saj në mur, fotografitë e bashkëshortit dhe djalit të saj të rrëmbyer dhe vrarë nga UÇK-ja. Zyrtarisht, eshtrat e tyre u gjetën në vitin 2006, por Dragica nuk e beson këtë.

"Nuk ka drejtësi për neve. Zoti dhëntë që të jetë në Hagë. Më kujtohet se gjithçka ishte pak e nxituar për gjetjen e eshtrave. Ne shkuam në një takim në Beograd dhe më thanë të merrja eshtrat e burrit tim dhe pastaj djalit tim kur i gjetën. Kështu ata thanë. Unë thashë që nuk është gëzim që mbledh familjen, tani burrin dhe pastaj djalin tim. Pastaj pas disa ditësh ata thirrën përsëri dhe thanë që tani kanë gjetur edhe eshtrat e djalit tim, por nuk besoj se është e vërtetë. Dhe pak po të kishin gjetur një gisht prej tij, do ta kisha pranuar”, thotë ajo.

E pyetur nëse mendon se dikush do të mbajë përgjegjësi për këto krime, Dragica Bozhaniq dyshon. 

"Dhe nuk është e vetmja gjë që më dhemb mua. Më ka lënduar kur në mediat tona, pas dëshmisë sime, kanë vendosur fotografinë time pranë asaj të Thaçit. Pse e tij? Pse nuk e kanë vënë burrin tim dhe djalin e vogël. Nuk më duhet fotografia e Thaçit pranë meje”. 

Dragica flet në heshtje për jetën në fshatin Opterushë dhe për faktin se fqinjët shqiptarë nuk donin t'i paralajmëronin për atë që do të vinte.

“Nuk kam dëshirë të kthehem, kam shkuar edhe atje me EULEX-in, më kanë çuar para portës së shtëpisë dhe më kanë thënë që po të doja mund të hyja në oborr, mos u shqetëso, ne jemi këtu thoshin.Nuk munda te dal nga makina sikur me hyri oborri ne prehrin dhe gjithe ato shtepi.Nuk mund te levizja dot nga makina dhe nuk doja te dal thashe qe nuk mundem, nuk dua te shkoj dhe nuk shkova.Ne kemi jetuar bashke ne Opterushe,shqiptare dhe serbe.Burri im eshte i punesuar ne arsim.Ka dhanë serbisht,ka qene edhe zevendesdrejtor,drejtor.Dhe deri ku ka ardhur.Ka qenë i mirë me të gjithë.Nuk dinte t'i thoshte askujt ndonjë të keqe, të shante, të bërtiste, as fëmijëve të tij, askujt. Prandaj pyeti ajo, pse dikushë nga fqinjët nuk pati guxim të vijnë e të thonë largohuni. Nuk ishim shumë, tetë burra dhe tetë-nëntë gra. Të rinjtë u larguan pak më parë, disa muaj më parë. Kështu që ne nuk ishim në dijeni se çfarë do të na ndodhë”, thotë Dragica.

Ai kujton bisedën me djalin e saj.

“Dhe kur i thashë djalit, shko, e ke hallën në Prizren, në Mlladenovc, gjyshja dhe gjyshi, daja, shko. Më përkëdheli flokët dhe më tha, mami, ti shko”, thotë Dragica, me gishta të bardhë nga shtrëngimi ajo nxjerr fotografi nga kujtesa e saj.

Dragica Bozhaniq nuk i takon e drejta për pension të bashkëshortit të saj Mladenit, mësues, i cili u rrëmbye dhe u vra nga UÇK-ja. 

"Unë nuk kam të drejtë në pensionin e burrit tim, nuk e di si, nuk e kuptoj. Më thirrën, i mora të gjitha dokumentet. Pas disa ditësh më thanë që nuk e kam të drejtën për pensionin e burrit tim në Serbi”, thotë Dragica. 

Edhe nëse ish-udhëheqësit e UÇK-së dënohen në Hagë për krimet e kryera, për të do të jetë pak ngushëllim.

“Unë thashë, çdo gjë mund të jetë për mua, por djali dhe burri im iku, ata që janë në burg, janë në burg, do të dalin, por ku janë të mitë, kush do të më thotë, janë atje apo këtu, ka ndodhur ketu apo ky i ka vrare kete. Edhe sot nuk dihet kush i vrau. I lutem Zotit ta marr vesh te pakten sa jam gjalle. Si thone sot jam neser jo por jam shum me fal eshte veshtire te shprehesh ajo tha sikur ta marr vesh sa jam ende gjalle.Sikur te kishte mbetur gjalle njeri prej tyre, pavaresisht nese ishte burri im, djali im apo djali i dikujt tjeter, apo vellai im vetëm një kishte mbetur gjallë për të marrë vesh se çfarë ka ndodhur. Kështu nuk besoj se do ta marrim vesh”, përfundon rrëfimin Dragica.